ادامه مطلب ...
رعایت پوشش و پرهیز از خودنمای و ظاهر نشدن در برابر نامحرمان، همواره مورد سفارش معصومین علیهم السلام بوده است. عفاف و پاکدامنی هر زن، گوهر اوست و بهترین حالت برای زنان هنگامی است که نه آنان مردان را ببینند؛ و نه مردان آنان را.
زن چون نماد زیبایی است و امکان سوء استفاده از آن هست، برای این که مورد سوء استفاده و بازیچه بیماردلان قرار نگیرد؛ همواره سفارش به پوشانیدن شده است. در زبان عرب، هر چیزی را که همچون بدن و اسرار انسان احتیاج به پوشش و حفاظت داشته باشد، "عوره" می گویند. اگر در روایات، از واژه ی عورت برای زنان استفاده شده است، برگرفته از همین عامل است. نیز به این خاطر این است که زن، اندامی شهوت انگیز دارد و سایر اعضای بدن او همچون شرمگاهش باید پوشیده باشد تا هر گاه در اجتماع حضور پیدا می کند، با رعایت حجاب و عفافش، به انسانیت و اندیشه ی والای او نگریسته شود، نه به اندام او.
این همه سفارش به اصل حجاب، برای این است که زن با رعایت شوون اسلامی و بدون خودآرایی و خودنمایی، و با آرامش به وظایف مادری، همسری و اجتماعی خود بپردازد. در این صورت، هم زنان به وظایف خویش می پردازند؛ و هم مردان با آسودگی و بدون پراکندگی های ذهنی و آلودگی های نگاه، به کار خود مشغول می شوند و از توسعه بهتر و تولید بیشتری برخوردار خواهند بود و مسائل جنسی و عاشقانه را تنها به دایره خانه خواهند نمود.
در روایتی آمده است که روزی حضرت امام علی علیه السلام، سخت اندوهگین وارد منزل شد. حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها، دلیل افسردگی اش را جویا شد. حضرت علی (ع) فرمود: رسول خدا صلی الله علیه و آله از چیستی زن از ما پرسیده است. ما نیز پاسخ دادیم: زن، عورت است. رسول خدا از ما پرسید پس در چه شرایطی زن به خدا نزدیک تر است؟ و ما پاسخی برای آن نداشتیم.
ادامه مطلب ...
ادامه مطلب ...
ادامه مطلب ...
ادامه مطلب ...