جهاد و شهادت به قدر دوشیدن شیر

اگر آخرین فرصت هاى عمر انسان در جهاد در راه خدا صرف شود، اهل بهشت است، خواننده عزیز! بدانیم بهشت رفتن خیلى مشکل نیست، زیرا هم درهاى بهشت بیشتر است و هم  لطف خدا بر قهر او مقدّم است ، راه توبه هم براى همه باز است.
بخشى از عمر ما تمام شده و این چند روز دیگر که هست (اگر باشد)، چند لقمه نانى و چند لیتر آبى و یک آمد و رفتى بیش نیست، اگر به گذشته خود نگاه کنیم مانند خوابى بیشتر نبوده ، باقى  عمر هم همینطور زود مى گذرد، این دو موش سیاه و سفید (شب و روز) دائماً طناب عمر ما را مى جوند، دیر یا زود چند نخ دیگر جویده و ما رها مى شویم ، یا به قعر دوزخ مى افتیم و یا به  سوى بهشت روانه مى شویم .
دنیا کم است ، زود گذر است ، امانت است ، بى وفاست ، لذّت کامیابى آن با تلخى فراقش نمى ارزد، یک دقیقه خنده آن مخلوط با ساعت ها گریه است ، هیچ کس مرگ را انکار نمى کند، یکى از امامان معصوم علیهم السّلام هنگامى که مردم مشغول دفن کردن و خاک ریختن بر مرده اى بودند، فرمود: دنیایى که آخرش این است چه خوب است که انسان از اوّل دل به او نبندد و  قیامتى که اوّلش قبر است چه خوب است که انسان به فکر آن باشد.
قرآن بارها هشدار مى دهد که آیا ما قبل از شما افراد و امّت هایى که حتّى از شما قوى تر بودند را هلاک نکردیم ؟ و حضرت على علیه السّلام فریاد مى زند: کجا هستند شاهان و ستمگران ؟ همه با آن قدرت و جبروتى که داشتند رفتند.
ما هر چه مال دنیا را جمع کنیم بیشتر از قارون و هر چه زور داشته باشیم بیشتر از فرعون نخواهیم داشت ، همه رفتند و ما هر دقیقه یک قدم به مرگ نزدیک مى شویم ، در حدیث آمده که  تعجّب است از بهشتى که داوطلبان آن خواب و از دوزخى که فراریان آن غافلند.

کمى فکر کنیم که چرا بیش از هزار آیه قرآن درباره معاد است ، چرا در سخنان معصومان و دعاهاى آنان بیشتر به مسئله معاد توجه شده است ؟ و چرا اکثر خطبه هاى حضرت على علیه  السّلام سفارش به تقوا شده ، چرا تنها ملاک قبولى عمل تقواست ؟ و چرا عمل افراد بى تقوا قبول نمى شود؟ و چرا هر روز در نماز باید جمله مالِکِ یَومِ الدِّینِ را بگوییم ؟

چرا امامان ماعلیهم السّلام در نماز آن قدر جمله مالِکِ یَومِ الدِّین را تکرار مى کردند تا از هوش مى رفتند، چرا حضرت على علیه السّلام در دعاى کمیل و امام سجادعلیه السّلام در مناجات ها  آن قدر اشک مى ریزند، چرا امام حسین علیه السّلام در بیابان عرفات در روز عرفه بقدرى گریه مى کند که ریگ زمین از اشک آن بزرگوارتر مى شود، مگر چه خبر است که این همه قرآن  و پیامبر و امامان ناله ها و گریه ها دارند؟
پیامبر اکرم صلّى اللّه علیه و آله فرمود: اگر آنچه من از قیامت مى دانم شما هم خبر داشتید بسیار گریه مى کردید و از خنده خود مى کاستید و به کوهها رفته و تضرّع و زارى ها داشتید. و  یا فرمودند: اگر مى دانستید که بعد از مرگ چه خبر است به خاطر لذّت ، غذا نمى خوردید.
عیب ما این است که علم به معاد داریم ، امّا یقین نداریم ، یک بدهکار که به منزل مى آید به تمام خانواده بدهکارى فرداى خود را خبر مى دهد و همه مى فهمند، امّا چون هنوز باور نکرده اند  و به رسوایى قرض یقین ندارند، به بستر رفته و مى خوابند، ولى پدر تا صبح در عذاب و فکر است که فردا ماءمور جلب مى رسد و آبروى من در بازار ریخته مى شود، اگر به گفته هاى  قرآن در مورد معاد باور داشته باشیم ، باید حداقل هر شبانه روز چند دقیقه اى به فکر قیامت خود باشیم .
قرآن مى گوید: پرونده هاى شما در برابر همه مردم باز خواهد شد، پیامبر اکرم صلاى اللّه علیه و آله ّاز شما شکایت خواهد کرد، اعمال شما مجسّم و قهر خدا حاضر و حساب شما دقیق و  راه شما باریک و قیافه ها دگرگون و راه نجات بسته و اسرار شما کشف و...مى شود، کدام جادّه اى را سراغ دارید که هزار تابلو خطر زده باشند، ولى رانندگان ، مست و مشغول گفتگو و  تخمه شکستن باشند و به سرعت گاز بدهند و نسبت به این همه هشدار بى تفاوت باشند؟
براستى هر خواب و بیدارى ما، هر بهار و پائیز طبیعت و فراق و جدایى عزیزان در هر زمان ، نشانه اى براى توجه دادن به معاد است . آیا این همه نشانه براى توجه ما کافى نیست ؟ با  کمى فکر درمى یابیم که یاد معاد نقش ‍ بسیار سازنده اى دارد، ریشه تمام مفاسد و بدى ها، فراموش کردن قیامت است . چنانکه قرآن علّت بدبختى و بدعاقبتى گناهکاران را فراموش کردن  قیامت مى داند.
البتّه این را هم بدانیم که کمى توجّه و تقوا و بندگى خدا، تمام مشکلات را حل مى کند و مردن را مانند بو کردن گُل مى کند و در آن صورت اوّل مرگ ملاقات با لطف خدا و همسایه شدن با  اولیاى خدا و روز قیامت روز امنیّت و شادى و بهشت جاودانه مى شود، اینک این گوى و این میدان .