برهنگی گلشیفته و تصویری غلط از اخلاق ایرانی

گلشیفته از بازیگران مجرب  سینما از همان ابتدا تمایلات و ظاهر وی نشان دهنده شخصیت و عقاید وی  با پوشی نامناسب در نقش هایش به وضوح قابل مشاهده بود. بازی گلشیفته در سینمای غرب با آن وضع نامناسب نوعی بی حرمتی به زنان ایرانی شد، که جز خراب کردن منش زنان ایرانی چیزی در پی نداشت. بعد مدتها باز شاهد هنر نمایی خانم گلشیفته و آلت دست شدنش در سینمای غرب بودیم تا جایی که نقش یک رقاصه را باز می کند.
انتشار عکس نیمه برهنه گلشیفته فراهانی فارغ از تاویل های ایدئولوژیک و اخلاقی یا تقلیل گرایی سیاسی و جناحی، بدون آنکه آن را به غیرت ورزی و عبرت آموزی نسبت دهیم واجد دلالت های روانشناختی  از فرهنگ و منش ایرانی ماست و بلاتکلیفی جامعه ما حتی درقشر روشنفکر نسبت به حوزه خصوصی و حدود و ثغور آن، سکس و تجربه های زیسته شخصی و هر آنچه به فردیت آدمی مربوط می شود را نشان می دهد.
در واقع این اتفاق واقعیت های از لایه های درونی تر جامعه را برون فکنی کرده و ضمیر ناخوآگاه آن  را برملاء می کند. میل به تجسس وسرک کشیدن در حوزه خصوصی دیگران به ویژه افراد مشهورخاصه اگر در ارتباط با مسائل جنسی باشد و حکم اخلاقی صادر کردن درباره آن  به یک بیماری اخلاقی تبدیل شده که اپیدمی اجتماعی هم پیدا کرده و از یک حادثه گاه فاجعه می سازد. فارغ از هرگونه قضاوت اخلاقی درباره عملکرد گلشیفته یا  حواله کردن آن به یک نابهنجاری یا گژکارکردی اخلاقی در نسبت با بی اخلاقی هایی دیگری که در سطح جامعه مشاهده می شود چقدر وزن و اندازه دارد؟
حساسیت و واکنش نسبت به این اتفاق چه به عنوان موافق و چه مخالف چرا به چالش های اجتماعی دیگر تعمیم نمی یابد؟ آیا فقر و بیکاری و دروغ و ریاکاری و دزدی و تصاویری عریان که از بی اخلاقی و رفتارهای ضد انسانی در سطح جامعه می بینیم کمتر از این اتفاق است؟ جنسیت هم در این قضاوت بی تاثیر نیست. مثلا اگر یک بازیگر مرد نیمه عریان می شد با همین حجم از توجه مواجه بودیم؟ نگارنده اصلا نمیخواهد قضاوت کرده یا حکم اخلاقی صادر کند بلکه تاکید بر این واقعیت است که انتشار این عکس، تصویری از تناقض ها و پارادوکس های اخلاقی فرهنگی در جامعه ایران را بازنمایی کرده و عریان تر می کند. عکس عریان گلشیفته تصویر عریان خودشیفتگی و تضادهای اخلاقی ما را نیزمنعکس کرده و اینکه چه راحت درباره همه چیز دست به قضاوت اخلاقی می زنیم.
گاه واکنش هایی که در ارتباط با این اتفاقات صورت می گیرد غیر اخلاقی و غیر انسانی تر از عملی است که برچسب بی اخلاقی خورده است. نمونه اش همان بلایی است که بر سر زهرا میرابراهیمی درآوردیم. چرا مساله جنسی، و رفتارهای فردی به ویژه درباره زنان و دختران تا این حد به دغدغه عمومی و مشغله ذهنی بدل می شود؟ این میزان واکنش و حساسیت، نشانه تعهد اخلاقی در جامعه ماست یا بازنمایی تلویحی و نمادین از بحران اخلاقی؟ تجربه مدرنیته در ایران بیش از هرچیز با سردرگمی و بلاتکلیفی در حوزه اخلاق فردی و عمومی مواجه بوده و حرکت گلشیفته آن را عریان تر کرده است!