حقیقت سجود

امام جعفر صادق (علیه السلام ) فرمود: به خدا که زیان نکرد هر که حقیقت سجود را چنانکه باید به فعل آورد، اگر چه در همه عمر به یک نوبت باشد، و ظفر نیافت آنکه فریب داد نفس خود را مثل این حال ، غافل و بى خبر از آنچه حق تعالى مهیّا کرده است از بهر سجود کنندگان از خیر دنیا و سعادت آخرت ، و دور نگشت از خداى هرگز هر که در سجود نیکو نزدیک شد به خداى عزّوجلّ، و نزدیک نگردد به او هرگز هر که نیک بجا نیاورد ادب سجود را و نگاه ندارد حرمت آن را و دل بغیر حق تعالى دهد در سجود، در این صورت عبادت چنین کسى چگونه خواهد بود؟! پس سجود کن سجود آن کس که بس به پستى گراید و بسیار فروتنى نماید آفریدگار را - عزّو جلّ - و خود را خوار و ذلیل او گرداند، و داند که از خاکى آفریده شده که همه بر آن پاى مى نهند، و از نطفه اى پدید آمده که همه آن را پلید مى شمرند.
در حدیث نبوى وارد شده است : نزدیکتر وقتى و حالى که بنده به خداست ، حالت و فرصت سجود است که حق تعالى درباره آن فرمود: (و اسجد و اقترب : یعنى به سجده در آى و نزدیک شو. و از امثال این اخبار و غیر آن مستفاد مى شود که : بهترین افعال نماز سجود است ؛ بنابراین طول کشیدن و فروماندن در آن به اخلاص و آگاهى بس ‍ نیکوست . بزرگى گوید: رکوع دعوى بندگى است و سجدتین دو گواه است بر آن .
دیگرى گفت : به قدر نیستى تو هستى حق تو را جلوه گر گردد، نمى بینى که در رکوع (سبحان ربّى العظیم ) گوئى و در سجود (سبحان ربّى الاءعلى )، اگر تو نباشى او باشد و بس تعالى و تقدّس .