قسمت کوتاهی از زندگینامه استاد مهدی دانشمند

از زمان دوازده سالگی در مقطع راهنمائی در شهر زیبای اصفهان مشغول به تحصیل بودم که توسط دبیر محترم دینی و قرآن تشویق به حوزه علمیه شدم .
در ابتدا ورود به حوزه علمیه ذو الفقار با شخصیتی کم نظیر و عالمی فرزانه و پدری دلسوز و مهربان آشنا شدم. با دیدن چهره مهربانشان چنان شگفت زده شده بودم که هرگز آن خاطره شیرین را فراموش نکرده و نخواهم کرد .
 از  طلبه ای در حیاط مدرسه سوال کردم ایشان کیستند ؟ با یک چهره  شاد و مودبانه ای گفت : حضرت آیه الله حاج آقا حسن امامی (زید عزه).
جلو رفتم و سلام کردم. مثل همیشه که لبخند بسیار ملیحی بر لب دارند جواب سلامم را دادند .
نمی دانم چه انقلابی در قلبم رخ داد . ولی خوب می دانم ان نگاه پدرانه و چهره ملکوتی و دوست داشتنی چنان قوت و اراده ای در من احیاء فرمود که از هیچ (لومة لائمی) و مشکلاتی (که همیشه سر راه یک طلبه بوده و هست) نه هراسی داشته باشم و نه از انتخابی که نموده ام دلسرد و مردٌد.
با گفتن یک یا علی (ع) پای در مسیر طلبگی نهادم.
بیش از بیست سال است که با چنین استادی آشنا هستم و همیشه از ایشان کسب فیض نموده ام. مدتها بود دوست داشتم به طریقی در حد توانم از زحمات ایشان قدردانی نمایم. تا این که در ماه مبارک رجب در سال 1382 در مدینه منوره و مکه معظمه با ایشان همسفر شدم. نمی توانم وصف آن سفر با برکت و بیاد ماندنی را توصیف کنم.
منتها همین قدر بگویم: با ایشان در مسجد النبی(ص) قرآن خواندن  و به قبرستان بقیع رفتن و توفیق روضه خصوصی خواندن و گریه های استاد را دیدن و دعا های جانسوز ایشان را شنیدن و در مکه با ایشان نماز خواندن و طواف و اعمال بجا آوردن چه صفایی دارد. (والله: یدرک ولا یوصف است . امید است خداوند سایه با برکت ایشان را بر سر تمامی طلاب عزیز و من حقیر مستدام بدارد و همیشه با صحت و سلامتی و عزت تمام سالهای متمادی به تربیت طلاب و مردممشغول باشند. انشاء الله.