سرنوشت لیاخوف پس از به توپ بستن مجلس

در روز سـه شـنـبـه 23 جـمـادى الاولى 1326 بـه دسـتور محمد على شاه قاجار، لیـاخـوف روسـى با قزاقان ، مجلس شوراى اسلامى را محاصره و به توپ بسته و عده زیـادى را کـشته و مشروطه را برانداخت . اما متاءسفانه آزادیخواهان که به دفاع از مجلس بـرخـاسـتـه بـودنـد در هـمان حالى که یکى یکى فرو مى غلطیدند به اصطلاح خودشان هـواى کـشـور را هـم داشـتـنـد: ایـنـان بـه یـکـدیـگـر سپرده بودند که به افسران روسى تـیـرانـدازى نـشـود مبادا بهانه به دست روسها بیفتد و روزگار هموطنان عزیزشان سیاه شود. لیاخوف و افسران روسى که این را مى دانستند آزادانه در میدان جنگ حرکت مى کردند و فـرمـان مـى دانـد. تـمـام مـورخـیـن عـقـیـده دارنـد کـه اگـر در هـمـان وهـله اول لیـاخـوف کشته مى شد، سپاه بدون سردار میدان را رها کرده و مى گریختند: اما بعد: آزادیـخـواهـان شـب سـه شنبه (24 جمادى الاخر سال 1327) وارد تهران شدند و محمد على شـاه پس از 3 روز مقاومت روز جمعه بیست و هفتم براى اینکه به چنگ آزادیخواهان نیفتد به سـفـارت روس پـنـاهـنده شد.
لیاخوف روسى فرمانده قزاقان که این را شنید به حضور سـپـهـدار و سـردار اسـعـد رسـیـد و شـمـشـیـر خـود را از کـمر باز کرده بعنوان تسلیم در مـقـابـل آنـان بر زمین نهاد. سردار اسعد مجددا شمشیر را بر کمر او بست و گفت : او وظیفه سربازى خود را عمل کرده و ایرادى بر وى نخواهد بود.