هر کسى عیب على علیه السلام گوید زنا زاده است

عیسى بن ابى دلف نقل مى کند که برادرش دلف که پدرش کنیه از نام او گرفته بود وهن على بن ابى طالب مى گفت و  شیعه او را تحقیر مى کرد و آن ها را به نادانى منسوب مى داشت . یک روز که در مجلس پدر خود نشسته بود، پدرش حضور نداشت گفت :
- پنداشتند که هر کس عیب على بگوید زنازاده است و شما غیرت امیر را مى دانید که درباره هیچکس از اهل حرم او گمان بد نمى تواند برد و من على را دشمن دارم .
هنوز این سخن نگفته بود که ابى دلف بیامد و چون او را بدیدیم به احترام او برخاستیم گفت :
- سخن دلف را شنیدم . حدیث دروغ نیست و چیزى که در این معنى آمده خلاف ندارد، به خدا او زنازاده است ، من بیمار بودم و خواهرى کنیزى را که متعلق به او بود و من دلبسته او بودم پیش من فرستاد و نتوانستم خوددارى کنم و با او بخفتم . کنیز حائض بود و دلف را بار گرفت و چون حملش نمود او شد. خواهرم او را به من بخشید.
دشمنى دلف و مخالفت او با پدرش که شیعه و مایل به على بود چنان بود که بعد از وفات او مى گفت . محمد بن على قهستانى گوید:
دلف ابن ابى دلف براى ما نقل کرد که پس از مرگ پدرم در خواب دیدم که یکى به من مى گفت :
- امیر تو را مى خواهد و من با او رفتم و مرا به خانه ویرانه اى برد و از پلکانى بالا برد و وارد اتاقى کرد که آثار آتش به دیوارها و نشان خاکستر بر زمین آن نمایان بود. پدرم عریان نشسته و سرمیان دو زانو نهاده بود و من گفت :
- دلفى ؟
گفتم :
- بله دلفم !
و شعرى بدین مضمون خواند:
اگر وقتى مى مردیم ما را رها مى کردند، مردن براى هر زنده اى آسایش ‍ بود. ولى وقتى بمیریم زنده مى شویم و همه چیز را از ما مى پرسند.
پس از آن گفت :
- فهمیدى ؟!
گفتم : بله !
و از خواب بیدار شدم !