بسیارى از رزمندگان در جنگ تبوک بر اثر تشنگى به شهادت رسیدند.
حذیفة بن یمانى مى گوید: من ظرف آبى بدست آوردم ، به پسر عمویم دادم تا آب بنوشد .گفت : آن را به هشام بده . نزد هشام رفتم تا به او آب بدهم . گفت : به نفر سومى بده .
وقتى به او رسیدم ، دیدم از شدت تشنگى شهید شده ، برگشتم تا به نفر دوم آب بدهم . او هم جان سپرده بود .سراغ اولى رفتم .دیدم او هم جان به جان آفرین تسلیم نموده و شربت گواراى شهادت نوشیده است .
این ماجرا در باره هفت نفر از رزمندگان احد نیز ذکر شده است .
راوى مى گوید: آبى که براى رفع عطش یک نفر کافى بود به یکى از این رزمندگان دادم .
گفت : به فلانى بدهید. و او به سومى حواله داد. همین طور هریک دیگرى را بر خود ترجیح داد تا به نفر هفتم رسیدم ، دیدم او بر اثر شدت عطش جان سپرده است . برگشتم تا به ششمى آب برسانم ، دیدم او هم شهید شده ، و بهمین ترتیب هر هفت نفر به درجه رفیعه شهادت نائل گشته بودند.اینجا این آیه نازل شد: وَیُؤ ثِرُونَ عَلى اَنفُسِهِم وَ لَو کانَ بِهِم خَصاصَةٌ