مقاومت مسلمانان
در جنگ احد سپاه مسلمین تلفات فراوان داد. علاوه بر اینکه هفتاد نفر شهید شدند عده بسیارى نیز جراحت یافتند. مشرکین وقتى مقدارى راه بطرف مکه پیمودند از بر گشتن خود پشیمان شدند ابوسفیان گفت مردى کردیم و مردان دلیر محمد را از پاى درآوردیم ولى بمقصود نرسیره بر گشتیم ، بهتر اینست که قبل از فرصت یافتن مسلمین براى تهیه لشگر بر گردیم و کار آنها را یکسره نمائیم .
از طرف دیگر پیغمبر اکرم صلى الله علیه و آله و سلم نیز باین فکر شد که مبادا قریش بر گردند و به مدینه بتازند، روز دوم که ششم شوال بود صبحگاه فرمان داد بلال فریاد زند که : بامر خدا مسلمانان در پى دشمنان بیرون روند، در ضمن دستور داد که جز آنهائیکه در احد حضور داشتند کس دیگرى همراه سپاه نشود.
فرمان انتشار یافت ، هر یک از بزرگان قبائل در میان قبیله خود رفتند و آنها را به آماده شدن براى حرکت اغلام نمودند، سعد بن معاذ میان قبیله بنى عبدالاشهل رفت ، با اینکه آنها از همه بیشتر مجروح داشتند اسید بن حضیر هفت زخم سخت در بدن داشت از معالجه دست کشید و سلاح جنگ بر تن نمود.
از بنى سلمه چهل تن مجروح آماده جنگ شدند طفیل بن نعمان سیزده زخم داشت ، خراش انصارى ده زخم و کعب بن مالک بیش از ده جراحت یافته بود. عبدالله بن سهل و رافع بن سهل زخمهاى گرانى داشتند. رافع که از برادر خود عبدالله بیشتر جراحت داشت باو گفت والله ترکنا غزاة مع رسول الله لغبنا و لله ماعندنا دابه نرکبها ماندرى کیف نصنع بخدا سوگند در این جنگ اگر بهمراه پیغمبر نرویم زیان بزرگى کرده ایم از طرفى وسیله سوارى نداریم نمیدانیم چه بکنیم ؟!
عبدالله در پاسخ او گفت اکنون حرکت کنیم تا از این نعمت بزرگ بى بهره نمانیم . هر دو براه افتادند در بین راه رافع بواسطه شدت ناراحتى که از جراحتها داشت از پاى افتاد و بیهوش شد، عبدالله او را بر پشت خود گرفت و بدینوسیله خود را خدمت حضرت رسول (ص ) رساندند.
پیغمبر(ص ) جراحت یافتگان را مشاهده نمود، فرمود ((اللهم ارحم بنى سلمه )) تمام مجروحین دست از معالجه برداشند و با سپاهیان در تعقیب دشمن رهسپار شدند.
على (ع ) با اینکه نود زخم کارى داشت باز بهمراه پیغمبر حرکت نمود. سپاه اسلام تا محلى بنام حمراء الاسد از پى مشرکین رفتند. ولى ابوسفیان هم شنید که مسلمین به تعقیب آنها مى آیند صلاح در بازگشت ندیده ، دو مرتبه بطرف مکه رفتند.
