عمرو بن ثابت از امام ابوجعفر محمد بن علی الباقر (ع) چنین روایت می کند که
فرمود: همانا اهل آتش در آتش عوعو می کنند همانطور که سگان و گرگان، و این
حالت به واسطه عذاب دردناکی است که دریافت می کنند. پس چیست گمان تو ای عمرو
درباره قومی که چیزی از عمر (دنیایشان) نخواهد گذشت مگر اینکه می میرند و دچار عذاب
آخرت می شوند عذابی که هیچ تخفیفی در آن نیست. در آن آتش تشنه اند ، گرسنه اند،
چشمانشان کم سو است، کرند و لالند ، صورتهاشان سیاه است، و در آن آتش رانده شده و
پشیمانند، مورد خشم و غضب خداوندند، و ترحمی نسبت به آنها نمی شود، و عذابشان
هی گونه تخفیفی نمی یابد، در غل و زنجیر بسته شده و از آب جوشان و متعفن دوزخ
نوشانده می شوند، از زقوم (بدترین غذای جهنمی) می خورند و با حلقه های آهنین آتش
خرد و شکسته می شوند، و با گرزهای (آتشین) کوبیده می شوند ، و ملائک خشن و
شدیدالعمل هی گونه ترحمی بر آنها روا نمی دارند. پس آنها در آتش به رو کشیده می
شوند و با شیاطین قرین و هم نشین می گردند و در غلها و زنجیرها بسته می شوند و اگر
چیزی بخواهند کسی نیست که به آنها پاسخی بدهد، آری این است حال این ها که در آتشند.
نمونه دوم
صدای خنده خدا را شنیدم واضح تر از صدای نفسهایم...!