خوشحال کردن مومنین

خوشحال کردن مومنین هم کمک کردن آنها به وسیله مال انجام می شود، وهم کمک کردن با بدن، وگاهی با برآوردن حوائج  وبرطرف کردن غصه های آنان وبا وساطت و شفاعت درحق ایشان، و به وسیله دعاکردن درحق آنان، و یااحترام نمودن آنها، وهم بایاری خاندان وفرزندان ایشان، ونیز با قرض دادن به آنها، یا به تعویق انداختن مطالبه قرض هایی که برعهده آنهاست، ویا به غیر اینها ازگونه های خرسند نمودن مومنین که بر پویندگان آن راهها پوشیده نیست پس هرگاه مومن محب اهل البیت علیهم السلام با انجام دادن این کارها نیت می کند که حضرت صاحب الامر علیه السلام راخوشحال ومسرور نماید به آن ثواب نائل می آید، اضافه بر سایر ثواب های بزرگی که برای خوشحال کردن مومنین مهیا گردیده است.

و برآنچه توجه دادیم دلالت می کند روایتی که در کافی از امام صادق علیه السلام آمده که فرمود: کسی ازشما نپندارد که چنان که مومنی را شاد و مسرور نماید تنها او را شادمان کرده، بلکه والله ماراخوشحال ساخته، بلکه سوگند به خدا رسول خدا صلی الله علیه و اله را خوشحال نموده است.
ودرهمان کتاب به سند خود از امام صادق علیه السلام آمده که فرمود: هرکس مومنی راشاد نماید، رسول خدا صلی الله علیه و اله را مسرور نموده، و هرکس بر رسول خدا صلی الله علیه واله سرور وارد کند آن سرور را به خداوند رسانیده و همین طوراست هرکه برمومن اندوهی وارد کند.
ودرهمان کتاب درخبر صحیحی ازآن حضرت علیه السلام آمده که فرمود:خداوند–عزّوجلّ- به داوودعلیه السلام وحی فرستادکه: همانا بنده ای ازبندگان من حسنه ای بجای می آورد پس بهشت خود را براو مباح می سازم. داوود علیه السلام عرضه داشت: پروردگارا آن حسنه کدام است؟ خداوند فرمود: بر بنده مومنم سرور وارد نماید هرچند به وسیله دانه خرما باشد.
داوود علیه السلام گفت: پروردگارا سزاواراست هرکه تو را شناسد امیدش را ازتوقطع نکند. و روایات دراین باره بسیاراست، و آنچه یادکردیم برای اهل بصیرت کافی است.