چوب حراج به باورهای دینی !

هوگو چاوز رئیس جمهور ونزوئلا درگذشت و آقای احمدی نژاد از اولین کسانی بودند که پیام تسلیتی نوشتند و ارسال کردند.

اگر نبود آن عنوان رییس جمهوری اسلامی ایران که بعد از نام ایشان نوشته شده این نامه را یک پیام شخصی تلقی کرده؛ دخالتی در متن خصوصی ایشان نمی کردیم؛ اما ایشان با آن عنوانی که در پایان نامه نوشتند خود را رئیس جمهور ایران اسلامی و پیام را پیام همه مردم ایران اسلامی به جهان معرفی کردند و این حق را به ما دادند درباره پیامی که به نام ما منتشر شد وارد قضاوت و ارزیابی شویم.
کسی که این پیام را بخواند و با شخصیت چاوز از یک سو و با آن معارف و باورهایی که رئیس جمهور محترم در خرج کردن گرانترین آنها برای چاوز، سنگ تمام گذاشتند نیز به درستی آشنا باشد؛ با این سوال مواجه می شود که رئیس جمهور محترم به چه دلیل و بر اساس کدام مبنا و با چه تفسیری از باورهایی به این مهمی، تمام آنها را صرف فردی به نام چاوز کرده است؟
این سوال در حقیقت، سه ضلع دارد: اینکه «چاوز که بود؟» و اینکه « این تعابیر دینی که در پیام استفاده شده به چه معناست؟» و آخر اینکه «چرا رئیس جمهوری اسلامی ایران از این تعابیر برای شخصیتی مانند چاوز استفاده کرد؟» هر چند تمرکز این نوشته روی سوال سوم است اما قبل از آن ناچاریم به دو سوال اول بپردازیم تا جوابهایی را که برای سومی احتمال می دهیم به واقع نزدیکتر باشد.
سوال اول: چاوز که بود؟
آنقدری که به این نوشته مربوط می شود چاوز یک شخصیت نظامی ـ سیاسیِ غیر مسلمان بود که برای منافع و اهداف خود هر کاری که از دستش بر می آمد و لازم می دید انجام می داد. منافع او گاه در لبخند به ما بود و گاه در بوسیدن اوباما؛ گاه در فشردن دست رئیس دولت اسلامی و گاه در فشردن دست هیلاری؛ گاه در انداختن چفیه به گردن و گاه در انداختن دست به گردن رقاصه های خیابانی.[1] و البته ارتباط با چنین شخصیتی عیبی برای ما و مسئولانمان محسوب نمی شد؛ زیرا این دستور قرآن است که تا قوم و ملتی حتی غیر مسلمان و کافر، بر ضد شما اقدامی نکرده و مناسبات با شما را محترم می شمرد شما هم با او رفتاری عادلانه داشته باشید و مناسبات با او را محترم بشمارید.[2] ما هم در یک ارتباط متقابل منفعت می دادیم و منفعت می گرفتیم.

کسی که این پیام را بخواند و با شخصیت چاوز از یک سو و با آن معارف و باورهایی که رئیس جمهور محترم در خرج کردن گرانترین آنها برای چاوز، سنگ تمام گذاشتند نیز به درستی آشنا باشد؛ با این سوال مواجه می شود که رئیس جمهور محترم به چه دلیل و بر اساس کدام مبنا و با چه تفسیری از باورهایی به این مهمی، تمام آنها را صرف فردی به نام چاوز کرده است؟

سوال دوم: این تعابیر دینی که در پیام، استفاده شده به چه معناست؟
در پیام جناب احمدی نژاد، چاوز با تعابیر زیر ستوده شده و به عظمت از او یاد گردیده است که با توجه به «بسم الله الرحمن الرحیم» اول پیام و آیه «انا لله و انا الیه راجعون» بعد از آن، به نظر می رسد مقصودِ از آنها، همان مفاهیمی باشند که در فرهنگ دینی تعریف روشنی دارند:

1.  «نام او یادآور زلال پاکی» :
پاکی و طهارت در فرهنگ دینی به دور بودن از گناه (چه در عقیده و چه در عمل) گفته می شود. نام کسی یادآور زلال پاکی است که تا حد امکان خود را در عقیده و عمل به چهارده معصوم پاک علیهم السلام که آیه طهارت[3] به پاکی آنها شهادت می دهد نزدیک کرده باشد.

2.  «انسانی عمیقاً موحد و مۆمن و پایبند به ارزش‌های انسانی و آسمانی»:
عمیقا موحد و مومن را آیات ابتدایی سوره انفال مشخص کرده اند: مۆمنان، فقط کسانى هستند که چون یاد خدا شود، دل‏هایشان ترسان مى‏شود و هنگامى که آیات او بر آنان خوانده می شود بر ایمانشان مى‏افزاید و بر پروردگارشان توکل مى‏کنند. هم آنان که نماز را برپا مى‏دارند و از آنچه به آنان روزى داده‏ایم، انفاق مى‏کنند. مۆمنان واقعى و حقیقى فقط آنانند.[4]

3.  «تجلی روح آزادگی ... همه ملت های تحت ستم و پرچم برافراشته مبارزان ضد استعماری و عدالت طلبانه و طلایه دار دوستی بین ملت ها است»:
در فرهنگ دینی ما به هر کس که می خواهند آدرس تجلی روح آزادگی را بدهند آدرس کربلا و روح ملکوتی حسین بن علی علیهم السلام را می دهند و پرچم برافراشته تا ابد او و فرزند منتظرش را راهنمای عدالت خواهان عالم معرفی می کنند.
«او زنده است تا ایمان و پاکی و انسانیت زنده است. او زنده است تا ملت ها زنده اند و برای استقرار استقلال و مهربانی و عدالت تلاش می کنند.»: در فرهنگ دین تنها چیزی که هلاکت ندارد وجه و یا همان فیض خداست.[8] و اگر کسی باقی به فیض الهی شد می شود «بقیة الله» و این «بقیة الله» فانی نمی شود هر چند از دنیا برود و او زنده است تا خدا هست.

4.  «او نقطه اتکاء روحی و پشتیبان همه انقلابیون و آزادی خواهان منطقه و جهان بود.»:
مگر غیر از خدا، نقطه اتکاء روحی و پشتیبانی، برای انسان وجود دارد؟ رهبر معظم انقلاب چندی پیش رسما خود را یک فرد انقلابی خواند و نه یک دیپلمات[5] که با این حساب نقطه اتکاء روحی و پشتیبان ایشان نیز چاوز بوده است!! چون در پیام آمده است: همه انقلابیون جهان

5.  «او در حقیقت شهید راه خدمت به ملت ونزوئلا و پاسداری از ارزش های انسانی و انقلابی است»:
در فرهنگ دینی شهید به کسی گفته می شود که با نیتی خداپسندانه برای کاری خداپسندانه حرکت کند و جان خود را در آن راه از دست بدهد. گذشته از روایتهایی که مرگ با حب آل محمد ص را شهادت می خواند.[6] در این جا اگر بتوان عمل چاوز را خداپسندانه دانست اما دو چیز ثابت نیست: کشته شدن چاوز[7] و دیگری نیت خداپسندانه او.

6.  «او زنده است تا ایمان و پاکی و انسانیت زنده است. او زنده است تا ملت ها زنده اند و برای استقرار استقلال و مهربانی و عدالت تلاش می کنند.»:
در فرهنگ دین تنها چیزی که هلاکت ندارد وجه و یا همان فیض خداست.[8] و اگر کسی باقی به فیض الهی شد می شود «بقیة الله» و این «بقیة الله» فانی نمی شود هر چند از دنیا برود و او زنده است تا خدا هست.

7.  «تردید ندارم که او باز خواهد گشت و به همراه همه صالحان و حضرت مسیح (ع) و تنها باقیمانده از نسل پاکان، انسان کامل، خواهد آمد و جامعه بشری را در استقرار صلح و عدالت کامل و مهربانی و کمال یاری خواهد کرد.»:
معنای این سخن این است که چاوز از کسانی خواهد بود که در زمان ظهور امام مهدی عج «رجعت» خواهد کرد و آن حضرت را در استقرار حکومت عدل یاری خواهد نمود.

گذشته از این «تردید ندارم» آقای رئیس جمهور که منشأ آن برای ما روشن نیست و خود ایشان باید توضیح دهند که این اخبار و اطلاعات موثق درباره یاران خاص امام عصر عج را از کجا به دست می آورند؟

تنها به ذکر نظر سه تن از علمای بزرگ شیعه در باره «رجعت» بسنده می کنیم:
شیخ مفید ره: خداوند، گروهى از امت محمد ص را پس از مرگشان، قبل از روز قیامت بر مى‏انگیزد.[9]
سید مرتضى ره: عقیده شیعه امامیه این است که خداوند، هنگام ظهور امام زمان، گروهى از پیروان او را که پیشتر در گذشته‏اند بر مى‏گرداند، تا به ثواب یارى او و دیدار دولتش برسند. بعضى از دشمنانش هم بر مى‏گردند، تا از آنان انتقام گرفته شود.آنگاه پیروان آن حضرت از دیدن ظهور و غلبه حق و برترى حق پرستان لذت مى‏برند.[10]
علامه مجلسی ره: رجعت مخصوص کسانى ‏است که مۆمن خالص یا منافقِ محض از امت اسلام باشند، نه از امت‏هاى پیشین‏.[11]
معانی خطرناکی که با آنها چاوز و مانند او اصحاب رجعت و از یاوران امام زمان عج می شوند و «آقا مجتبی» ها و «آقای خوشوقت» ها؛ نه و شاید بر اساس همین معانی انحرافی و برداشتهای خطرناک از دین است که در هیچ یک از پیامهای تسلیتی که رئیس جمهور محترم برای علمای فقید ما نگاشته اند چنین تعابیری به کار نرفته است

سوال سوم: چرا رئیس جمهوری اسلامی ایران از این تعابیر برای شخصیتی مانند چاوز استفاده کرد؟
حقیقت مطلب این است که پاسخ این سوال را باید شخص رئیس جمهور که نویسنده این پیام هستند بدهند و برای ما روشن کنند که به چه دلیل این تعابیر را برای شخصیتی چون چاوز به کار برده اند؟
قبل از شنیدن پاسخ ایشان (به فرض تحقق آن) سه احتمال در نگارش چنین نامه ای قابل فرض است:
احتمال اول: رئیس جمهور محترم با شخصیت چاوز آشنا نبوده و تصویر نادرستی از او در ذهن ایشان بوده است. همین تصور اشتباه سبب شده که ایشان او را چنین و چنان توصیف کنند.
احتمال دوم: رئیس جمهور محترم با شخصیت چاوز آشنا بوده اند؛ اما چون رشته تحصیلی ایشان الهیات و معارف دینی نبوده و فرصت کار تخصصی روی این معارف را هم نداشته اند درک و تصور درستی نسبت به این معارف و تعبیرها ندارند؛ بنابراین وقتی با اطمینان قائل به رجعت چاوز می شنوند نه برای این است که چاوز را نمی شناسد؛ برای این است که با معنا و مفهوم رجعت و شرایط آن آشنا نیستند.

احتمال سوم: (که امیدواریم ایشان این احتمال را به سرعت رد کنند و در برابر آن موضع بگیرند) این است که ایشان هم چاوز را به خوبی می شناسند و هم معنای تک تک آن چه را که نوشتند می دانند؛ منتها معنایی که ایشان از این تعابیر دارند به غیر آن معنایی است که علمای ما روشمندانه و با تکیه بر قرآن و روایات بیان کرده اند.
معانی خطرناکی که با آنها چاوز و مانند او اصحاب رجعت و از یاوران امام زمان عج می شوند و  «آقا مجتبی» ها و «آقای خوشوقت» ها؛ نه و شاید بر اساس همین معانی انحرافی و برداشتهای خطرناک از دین است که در هیچ یک از پیامهای تسلیتی که رئیس جمهور محترم برای علمای فقید ما نگاشته اند چنین تعابیری به کار نرفته است.
در هر صورت؛ خدا را شکر که این پیام در رسانه ملی خوانده نشد.


پی نوشت ها:
1. دستیابی به این اخبار و اطلاعات کار دشواری نیست کافی است «چاوز» را در فضای مجازی جستجو کنید. مگر آنکه بخواهیم همه را توجیه کنیم و بگوییم که این ظاهر کار بود و او در خلوت سالک طریق الی الله بوده است و از این گونه حرفها که البته بی سند حرف زدن کار سختی نیست.
2.  8-9/ ممتحنه
3.  33/ احزاب
4. 2-4/ انفال
5. بیانات در دیدار فرماندهان و جمعى از کارکنان‌ نیروى هوائى ارتش جمهورى اسلامى ایران ‌1391/11/19
6. مَن ماتَ على حُبِّ آلِ محمّدٍ ماتَ شَهیدا. العمدة، ص 54
7. این هم از مواردی است که رئیس جمهور محترم باز دادگاه نرفته حکم خود را صادر کرده اند و با تعبیر «بیماری مشکوک» حکم به شهادت چاوز نموده اند.
8. 88/ قصص: کُلُّ شَیْ‏ءٍ هالِکٌ إِلاَّ وَجْهَهُ. 26-27/ الرحمن: کلُ‏ُّ مَنْ عَلَیهَْا فَانٍ * وَ یَبْقَى‏ وَجْهُ رَبِّکَ ذُو الجَْلَالِ وَ الْاکْرَام
9. بحارالأنوار 53/136 به نقل از« المسائل السرویّه»
10. همان، به نقل از رساله او در جواب سۆالات اهل رى
11.  همان. وى سخنان علماى شیعه را در باره رجعت در همان جلد از بحار الأنوار( ص 22- 144) آورده است.

منبع: تبیان